Vinci’li Leonardo yaratıcı Rönesans insanının, “Uomo universale”nin prototipidir.Yalnız resimde dâhiyane yenilikler gerçekleştirmekle kalmayan sanatçı zamanın tüm doğa bilimlerinde, teknoloji ve mimaride de bilgisiyle anılan tarihi kişiliklerden birisidir. O, ressamı zanaatkâr statüsünden çıkarıp sanatçı konumuna getiren rönesans sanatının temel dayanağı, Erken Rönesans’tan Yüksek Rönesans’a geçişin simgesidir.

Da Vinci, doğada yaptığı nesnel gözlemleri, gözle görülmeyen gerçekliğin güzel sanatlar ve resim yoluyla yeniden üretilmesine duyduğu büyük bir aşkla dâhiyane bir biçimde harmanlamayı başarmıştır. Karakteristiği olan “sfumato” tekniğine, ışık ve gölgenin arasında yaptığı yumuşak geçişlerle ulaşıyordu; böylece konturları yok ederek ve gerçekliği yumuşatarak izleyicide yeni ve farklı izlenimler uyandırıyordu. Hiç kimse eserlerine Leonardo kadar canlılık kazandıramadı. Eserleri yüzyıllar boyunca sayısız sanatçıya ilham kaynağı olmuştur.

Leonardo da Vinci monografisinde sadece sanatçının olağanüstü kişiliği ve eserleri değil, Rönesans döneminin geliştiği sanat iklimini de hissetmek mümkündür.