Dursun Akçam

1930 yılında Ardahan’ın Ölçek köyünde doğan Dursun Akçam, 1950’de Kars’taki Cılavuz Köy Enstitüsü’nden mezun oldu. Altı yıl köy öğretmenliği yaptıktan sonra yüksek öğrenimini Ankara Gazi Eğitim Enstitüsü Edebiyat Bölümü’nde tamamlayarak ortaokul öğretmenliğine başladı. Ardahan, Kırıkkale ve Ankara’da görev yaptı.

1965’te Millî Eğitim Bakanlığı tarafından bir süreliğine İngiltere’ye gönderildi. 12 Mart döneminde TÖS’ün ikinci başkanı olması nedeniyle görevinden uzaklaştırıldı ve üç buçuk yıl açıkta kaldı. 1974’te yeniden öğretmenliğe atanarak Atatürk Lisesi’nde, ardından Olgunlaşma Kız Enstitüsü’nde çalıştı; ancak yeniden görevden alınınca öğretmenliği bıraktı.

Basın hayatına da aktif olarak katılan Akçam, Demokrat Gazetesi’nin kurucuları arasında yer aldı ve 1978–1980 yılları arasında başyazarlığını üstlendi. 12 Eylül darbesi sonrası gazetenin kapatılmasıyla yurtdışına çıkmak zorunda kaldı; 12 yıl sonra, 1992’de Türkiye’ye döndü.

İlk yazısı “Köy Notları” 1952’de Varlık dergisinde yayımlandı. Milliyet gazetesinin 1962’de düzenlediği “Bir Memleket Gerçeği” konulu röportaj yarışmasında Analarımız adlı yazısıyla birincilik kazanarak geniş kitlelerce tanındı. 1963’te Ankara’da İmece dergisini kurdu.

Kuzeydoğu Anadolu’nun köy ve kasaba yaşamını yalın, etkili ve toplumcu bir dille anlatan Akçam; gazetelerden dergilere, oradan da kitaplara uzanan üretken bir yazın yaşamı sürdürdü. Öykü kitaplarının yanı sıra Analar ve Çocuklar (1965), Doğunun Çilesi (1966), Kanlı Dere’nin Kurtları (1975), Kan Çiçekleri (1977), Altta Kalanlar (1979), Dağların Sultanı (roman, 1985) ve Sevdam Ürktü (1992) gibi birçok önemli eser kaleme aldı.

Dursun Akçam, Türk edebiyatında iz bırakan bu üretken yolculuğunu 2003 yılında Ankara’da noktaladı.